آرزوها در “زردلان” به گور می‌روند

هرچه روستاها محروم‌تر می‌شوند، کودکان کم‌حرف‌ترند و مردم خجالتی‌تر. زبان مردم زردلان لک است. نمی‌فهمیم پیرزن‌ها و پیرمردها چه می‌گویند، اما مدام تکرار می‌کنند؛ «بدبختی… بدبختی…»